در پاسخ به بیانات آقای آندره ژیرو، وزیر سابق دفاع، که در تاریخ 13 سپتامبر 1990 در روزنامه فیگارو چاپ شده است، بنده تمایل دارم نکات زیر را به عرض ایشان برسانم:
آقای ژیرو بیان کردند اینکه ما در رابطه با عراق "که بعد از جنگ خود با ایران نیازمند سرمایه های عظیمی است" طرف دعوا را درک کنیم (سرمایه ای که تنها می تواند سبب افزایش (تولیدات) نفت شود)، تنها موجب گسترش تاسیسات نفتی و در آینده گسترش و بهبود راهکارهای آن میشود. همچنین بسیار مشکل است به عراق اجازه دهیم نفتش را از طریق لوله های نفتی و بنادر خارجی منتقل کند. با این گفته ها، آقای ژیرو از دو مسئله اساسی صرف نظر می کند:
اول اینکه اگر عراق بعد از جنگ خود با ایران مقروض شده و آسیب بسیاری دیده است، اکنون نمیتواند هیچ دلیل موجهی برای تصرف و اشغال کویت بیاورد.
دوم اینکه عراق بر خلیج فارس، بندر ام القصر و همچنین بندر البکر که بر فلات قاره ای عراق قرار دارد مشرف است؛ و یک سوم صادرات نفتی عراق از طریق این مکان ها انجام می شود.
به علاوه عراق توانایی ایجاد بنادر دیگری در منطقه ساحلی خود به فاصله 40 کیلومتری از خلیج دارد. همچنین یادآوری می کنیم که در طول جنگ ایران و عراق، کویت تمامی بنادر خود را در اختیار عراق قرار داد و در پایان جنگ تقاضای تشکیل اصولی متحد العربی (کشورهای خلیج، امارات متحده عربی) برای بازسازی عراق کرد.
در رابطه با بدهی های عراق در مقابل کویت، باید گفت که این بدهی ها هرگز به منزله مطالبه درنظر گرفته نشدند؛ بلکه برعکس، دولت کویت به دولت عراق اعلام کرده است که این بدهی ها به طور رسمی بدهی هستند اما در عمل تسویه و حذف شده اند.
طبق حکم ریاست جمهوری شماره 472 در تاریخ 23 سپتامبر 1989، صدام حسین به جناب شیخ جابر الصباح، امیر و حاکم دولت کویت، مدال افتخاری اعطا کرد. قسمتی از این حکم را در زیر میخوانید:
- ما بسیار زیاد و عمیقا تحت حمایت برادرمان جبار الاحمد الصباح و ملتش که برادر ما نیز هستند، قرار گرفتیم. این حضرت، در بین دیگر شایستگی هایشان، با ارائه راه حلی برای جنگ که بر پایه منفعت و پیروزی ملت بود، ما را تحت حمایت خود قرار دادند.
- کویت که بر تمام انتظارات و اهداف ما واقف و پای بند بود، از پیش، قدم در راه تکریم و رعایت شرافتمندانه ی اصول و سیاست هایی گذاشته بود که عدم اعمال و رعایت آنها می توانست ناقوس مرگ را در کل اتحادیه عربی ما به صدا در آورد.
- به منظور قدردانی و حق شناسی از جایگاه پرافتخار و شریف کویت و طبق بند 1 ماده 5 قانون شماره 95 مربوط به نشان ها و مدال های رسمی در سال 1982، آنچه در زیر آمده بدین گونه مقرر شده است:
" اعطای نشان والا و ارزشمند «الرافدین» درجه اول به حضرت شیخ جابر الاحمد الصباح، امیر دولت کویت"
این حق شناسی برای کویت، که به طور مشخص از جانب «طرف دعوا» بیان شده است، گواهی است بر تلاش های بسیار انجام شده از طرف کویت برای حمایت از دولت همسایه که بی معطلی نیروهای نظامی خود را که علیه او روانه کرده بود، در اولین فرصت بازگرداند. این بازگرداندن با مطالبه های مرزی شروع و با تصرف محض و ساده حکومت کویت به پایان می رسد.
رزوقی
سفیر دولت کویت در پاریس
منبع :باغ موزه انقلاب اسلامی ودفاع مقدس
- هیچ نظری یافت نشد
ارسال نظر به عنوان مهمان